Повесть «Мы – дети 41-го года» запомнилась многим забавными эпизодами подростков, обучающихся в педагогическом училище, которых привела волшебная фраза: «Там кормят!».
В спектакле, поставленном по этому произведению, раскрывается вся сущность того времени, вечные темы дружбы и любви, взросления и поиска себя.
Сцены пронизаны присущей автору тонким юмором и ностальгией.

«Без – 41 ел балалары» повесте күпләрнең хәтерендә «ата кара тараканның кан әйләнеше» белән саклана.
Бу әсәр буенча куелган спектакльдә заман күтәргән сораулар да, ул сорауларга җавап тапкан яшьлек романтикасы да чагыла.
«Анда ашаталар» дигән тылсымлы җөмләгә ияреп педучилищега килгән егет-кызлар һәм төрлесе төрле холыклы укытучылар – барысы да авторга хас нечкә юмор һәм моң, сагыну белән сугарылган.